Reactie op de column van Sander Schimmelpenninck d.d. 21 november 2021 (Volkskrant)
Ik nam maandagochtend kennis van de column van Sander Schimmelpenninck in de Volkskracht van 22 november 2021: – Baudet maakt van Forum een extreemrechts verdienmodel. Daarin is een alinea aan mij(n) kantoor en onze nieuwe medewerksters mr. Eva Vlaardingerbroek en mr. drs. Raisa Blommestijn gewijd:
“De extreemrechtse verdienmodellen zijn overal. Zo maakten Eva Vlaardingerbroek en Raisa Blommestijn deze week bekend aan de slag te gaan bij het advocatenkantoor van Bart Maes, bekend van zijn vergeefse procedure tegen de coronapas. Zij gaan daar de sectie ‘Fundamental Rights & Litigation’ opzetten, wat zoveel betekent als dat zij hun vele volgers zullen overtuigen geld over te maken voor nog meer kansloze rechtszaken.”
Hij mag – zeker in een column – schrijven wat hij wil. Naar de woorden van Voltaire: “Je ne suis pas d’accord avec ce que vous dites, mais je me battrai jusqu’au bout pour que vous puissiez le dire.” Vrij vertaald: “Ik verafschuw wat u zegt, maar ik zal uw recht om het te zeggen met mijn leven verdedigen.”
Maar daar wil ik toch het volgende over kwijt:
1. Raisa, Eva en ikzelf zijn niet extreemrechts maar rechts conservatief. En dat is iets heel anders. Mijn kantoor, waar Raisa en Eva per 1 januari 2022 in dienst treden, heeft als één van haar kernactiviteiten corporate immigration, lees: regulier vreemdelingenrecht. Daar is weinig extreemrechts aan lijkt me zo. Dat laat onverlet dat wij kritisch staan tegenover ongecontroleerde immigratie. Dat is legitiem en niet extreemrechts.
2. Ik heb de invoering van de coronapas op goede gronden aan de Voorzieningenrechter in Den Haag voorgelegd met het verzoek om die pas op te schorten totdat daar in een bodemprocedure op zou zijn beslist. Die vordering werd inderdaad afgewezen. Maar tussen de regels door kan men lezen dat 3G wel het maximaal haalbare was bij deze Voorzieningenrechter. Dus helemaal vergeefs was die zaak niet. Bovendien heb ik in die zaak gewaarschuwd voor een hellend vlak, iets waarin ik helaas overschot van gelijk heb gekregen. Omdat die zaak opnieuw onder de rechter is – ditmaal in hoger beroep bij het Gerechtshof in Den Haag – zal ik daar verder niet op ingaan en verwijs ik naar de relevante blog op deze website. Maar sinds wanneer mag je in een rechtsstaat iets waar je het niet mee eens bent niet aan een rechter voorleggen?
3. Deze zaak heeft ons tot op heden klauwen vol met geld gekost zonder dat we daarvoor aan onze beweerde ‘volgers’ (die we niet hebben, want dit is een zaak die we individueel voeren) ook maar één euro hebben gevraagd én ontvangen. Wij hebben alleen (ongevraagd) een (niet volledig dekkende) bijdrage gekregen van Stichting De Vrijheidsjurist voor de kosten van de persconferentie en de livestream van de zitting in eerste aanleg. Verder niets. Van een verdienmodel is dus geen sprake, wel integendeel: voor Elke Lenting en mijzelf is dit een serieuze kostenpost. En het is nog maar de vraag hoe lang we deze heavy lifting alleen zullen kunnen én willen volhouden, zeker als er ook nog een bodemprocedure bij komt en de gang naar Luxemburg zal moeten worden gemaakt.
4. Niet alleen bij Raisa, Eva en mijzelf, maar ook binnen mijn kantoor en zeker ook daarbuiten – wel of niet gevaccineerd – bestaat een breed gedragen gevoel dat de coronapas – zeker als men van 3G naar 2G gaat – geen nut heeft (anders dan vaccinatiedrang of zelfs dwang) en bovendien leidt tot uitsluiting van grote groepen mensen uit de maatschappij. Wat is er extreemrechts aan het proberen tegengaan van maatschappelijke uitsluiting, zeker als daarvoor werkelijk geen enkele wetenschappelijke onderbouwing is? Men leze er onze hoger beroep dagvaarding op na en bijvoorbeeld ook het recentere artikel in The Lancet: ‘COVID-19: stigmatising the unvaccinated is not justified’. Waartoe stigmatisering en uitsluiting van bepaalde bevolkingsgroepen kan leiden – in dit geval de ongevaccineerden of, beter nog, de QR-pasweigeraars – hoeft men alleen maar naar Oostenrijk te kijken. Het nochtans oerdegelijke en moderne land heeft zich in feite in zeer korte tijd buiten de Europese rechtsorde geplaatst.
5. Ons kantoor heeft geen ‘volgers’, maar cliënten. En als cliënten zaken voorleggen die we willen doen én, gelet op onze specialismes, kunnen doen, dan doen we die. Daar staan bepaalde tarieven tegenover die volledig in lijn liggen met wat te doen gebruikelijk binnen onze league in de advocatuur. Dat is geen ‘extreemrechts verdienmodel’, maar het verdienmodel binnen de advocatuur. Bij de intake van én lopende een zaak wordt, geheel in overeenstemming met ons tuchtrecht, voortdurend een professionele inschatting van de haalbaarheid én de financiële consequenties gemaakt zodat de cliënt(e) weet waar hij of zij aan toe is.
6. Wat de ‘kansloze zaken’ betreft: als men bijvoorbeeld mijn naam met voorletters – B.J. Maes – even door rechtspraak.nl haalt, dan krijgt men een beeld. Het toewijzingspercentage terzake verblijfs-en tewerkstellingsvergunningsaanvragen benadert binnen mijn kantoor de 100%.
7. Het is een ingrijpende misvatting dat strijden tegen uitsluiting, discriminatie, stigmatisering en het uithollen van grond- en mensenrechten op medische gronden iets van (extreem)rechts zou zijn. Wel integendeel. In deze context doen links en rechts er in feite niet zoveel toe. Zo luisterde ik recent naar aflevering 42 van de NPO-podcast Op z’n Kop waarin Martijntje Smits, al sinds jaar en dag lid van GroenLinks én heel erg links, werd geïnterviewd. Daaruit kwam duidelijk naar voren dat haar standpunten terzake niet ver van die van ons af liggen. Er lijkt in elk geval meer te zijn wat ons verbindt dan wat ons scheidt. Deze verbinding is er door alle lagen van de bevolking en alle kleuren van het politieke spectrum heen. Ik zal dan ook zeker contact met haar zoeken in verband met haar initiatief ‘De Vierde Golf’, want we streven in feite hetzelfde na.
Van extreemrechts of extreemrechtse verdienmodellen is dus geen sprake. Hetzelfde geldt voor Raisa en Eva die ik heb leren kennen als bijzonder intelligente, kundige, welbespraakte en met name ook integere mensen met het hart de goede plek. Als amateurhistoricus en kenner van de 20ste eeuw weet ik maar al te goed wat extreemrechts (en extreemlinks) betekent. Raisa promoveert binnenkort op de Weimarrepubliek, dus ook zij is doordrongen van de inherente zwakten van een democratisch bestel. De geschiedenis leert dat de waarheid meestal in het midden ligt. Zeker politiek, waarbij die voor mij dan iets meer aan de rechterkant van het midden ligt en bij anderen iets meer aan de linkerkant. En dat is prima. Maar op de flanken valt mijns inziens geen maatschappelijke winst te behalen. En Raisa en Eva staan hier exact hetzelfde in als ik.
Je hebt roepers – in dit geval schrijvers – en doeners. Ik ben een doener want zoals PvdA-politicus Jan Schaefer ooit zei: ‘in gelul kun je niet wonen’. Zo stel ik thans zo’n 30 mensen te werk, verdeeld over drie vestigingen (Breda, Rotterdam en Schiphol-Rijk). Het betreft goed betaalde, hoogwaardige banen. Een fantastisch en zeer divers team die fantastische dingen doet en waar ik bijzonder trots op ben. Naast het bedrijven van advocatuur op hoog niveau, ontwikkelen we krachtige en innovatieve software om onze juridische dienstverlening efficiënter en dus voor onze cliënten goedkoper en overzichtelijker te maken. Verder ben ik actief in de woningbouw (nieuwbouw en verkoop aan particulieren, dus geen ‘pandjesbaas’ oid), voor de zorg en doceer ik. Allemaal zaken die terug te vinden zijn op mijn LinkedIn-profiel.
Dat is de invulling die ik geef aan mijn maatschappelijke rol en die is allesbehalve extreemrechts noch gericht op ‘extreemrechtse verdienmodellen’. Hoeveel mensen stelt Sander Schimmelpenninck eigenlijk tewerk anders dan Sander Schimmelpenninck zelf? Hoeveel concrete initiatieven heeft hij al ontplooid om te komen tot een betere wereld? Het schrijven van vileine en gratuite stukjes in de Volkskrant is ook een verdienmodel, maar het levert uiteindelijk zo verdomd weinig op.